فانوس به دست

ابتدای جاده ی خاطرات ایستاده ام

ستاره های عشقم را در سبد دلم می گذارم

و روی صخره ی انتظارم می نشینم.

شاید نگاه دلفریب تو

با دیدن من یادم را در خاطرش زنده کند!

شاید یاد عشق من

صفحات گذشته ی لحظه هایت را ورق بزند

و انتظار مرا به پایان رساند!

رفتنت خانه خرابم کرد برگرد!

رفتنت پریشانم کرد برگرد!

رفتنت اتش به جانم زد برگرد!

رفتنت بیقرارم کرد برگرد!

رفتنت اواره و دیوانه ام کرد برگرد!

رفتنت کویری ام کرد برگرد!

رفتنت گریانم کرد برگرد!

رفتنت....

رفتنت عاشق ترم کرد برگرد!!

ان شب که در هوای سرد دی ماه

زیر نور نقره ای مهتاب نشسته بودیم

ان فالگیر ولگرد را صدا کردم

تا برایمان فال بگیرد.

تو مدت ها بود که سکوت کرده بودی

و من در ابهامی یخی و خاکستری میسوختم.

چه فال بدی بود دلم لرزید و فالگیر رفت

من با دنیایی از پرسش های رنگارنگ تنها شدم!

تو نه تنها نگاهم نکردی

حتا با سکوتت ویرانم کردی و رفتی!

و من به احترام سکوتت

که دردناک ترین درد دنیا بود

تنها برای بد بودن فالت

تا سپیده صبح گریستم و جان دادم

ولی افسوس

تو بودی و ندیدی

نفس سر اتاقم دلتنگ نوازش صدای مهربان توست

که مرا تا فراسوی رویاهایم پیش میبرد

تو گفتی مهربان من باش

و من از انروز

تمام قلبم را به پای توریختم

تو سکوت عاشق شدن مرا شکستی و

اسمان سربی رنگ زندگی ام را

ابی کردی!

دلتنگ نوازش نفس های توام

که بهانه ی نفس کشیدن من

شده است.

انروز که افتاب بستر طلایی رنگش را به صحن

چشمان تو می پاشید دل به تو میدادم!

کسی صدایم میزد

اما من برق نگاه تورا طواف میکردم.

قلب تو ایستاد قلب من!

نگاهم کردی و من به رسم سرنوشت غرورم

به احترام چشمانت همه ی سر مایه ی هستی ام را

به پای تو شکستم و اواره ی شهر غریب درد های دلدادگی شدم.

دفتر خاطرات زندگی ام از مشق های دلتنگی عاشقانه ی تو

پر شده است.

کسی صدایم میزند و من

تنها به احترام دل عاشقت

کنار خلیج نام عاشقانه ی تو لنگر می اندازم.

دل نوشته هایم 

راز پریشانم را رسوا می کنند

ومن

اواره ی سرزمین رویاهایم میشوم.

هیچکس نمی دانست

تو...تنها بهانه ی مشق عشق من بودی!!